ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΒΡΑΣΚΙΑ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑ ΜΕ ΚΥΨΕΛΕΣ ΚΙΝΗΤΗΣ ΚΗΡΗΘΡΑΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
Οι Μαργαρίτες Ρεθύμνου Κρήτης υπήρξαν το κέντρο παραγωγής χρηστικών κεραμικών αγγείων που τροφοδοτούσε την περιοχή της Δυτικής Κρήτης για εκατονταετίες. Σήμερα συνεχίζουν να λειτουργούν στις Μαργαρίτες δεκαεννέα εργαστήρια/οικοτεχνίες που δημιουργούν χρηστικά και διακοσμητικά κεραμικά με έμπνευση από τις παραδοσιακές φόρμες και το διάκοσμο των Μαργαριτσανών αγγείων, χρησιμοποιώντας σε πολλές περιπτώσεις τα ντόπια χώματα και εφαρμόζοντας τις πανάρχαιες τεχνικές όπτισης σε ξυλοκάμινο.
(Πηγή: Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Υπουργείο Πολιτισμού),
Είπαν για τη δράση
Οι βεντέμες των αγγειοπλαστών στις Μαργαρίτες αφορούν τη μεταφορά και την πώληση διαφόρων τύπων αγγείων σε όλη την περιοχή γύρω από το χωριό, αλλά και προς τα δυτικά, προς τα Χανιά, και νότια, προς τα Μεσσαρά… Εγκαθίσταντο, έφτιαχναν το καμίνι τους εκεί που πήγαιναν, και άρχισαν να παράγουν εκεί. Επίσης, μετέφεραν και με ζώα – γαϊδούρια- διάφορους τύπους αγγείων που είχαν κατασκευάσει στο χωριό – ανάμεσα σε αυτά τα αγγεία και μελισσοκομικά, δηλαδή βρασκιά, καπνιστήρια, και τα πουλούσαν με ανταλλαγές σε είδος.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΔΟΥΒΑ
ΕΘΝΟΛΟΓΟΣ
Οι υπουργοί* κουβαλούσαν το χώμα, μαλάσσαν τον πηλό, κόβαν κλαδιά και τα κουβαλούσαν. Στο ψήσιμο, το καμίνι ήθελε πολλά κλαδιά. Από το πρωί ως το βράδυ ψήναμε, ήταν στη ζέστη – φωτιά το καμίνι, φωτιά από πάνω ο ήλιος, παθαίναμε στρούσια*. Στις μελοκουρούπες* κάναμε από πάνω ένα άνοιγμα στα χείλια για να μη μπορούν να μπουν οι μελιτάκοι* στο μέλι. Όταν κάναμε τα βρασκιά, δεν υπήρχαν κυψέλες από ξύλο. Οι παλιοί πηγαίναν σε χωριά που υπήρχαν νερά, και τα φτιάχνανε για να μην τα κουβαλούν – τα κουβαλούσαν με τους γαϊδάρους. Ήταν κάτι μονοπάτια, κάτι στενέματα, και περπατούσαν από το πρωί και βραδιάζονταν για να φτάσουν, γή από το βράδυ μέχρι το πρωί. Για να πάνε να τα πουλήσουν στα χωριά, για να πάρουν είδος με είδος. Πηγαίναν γιατί δε μπορούσαν να τα πουλήσουν εύκολα. Εκεί τα φτιάχναν και τα πουλούσαν γύρω – γύρω.